BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS »

19.9.09

Μετά το έμφραγμα

Αφού χρειαστήκαμε μισό κουτάκι υπογλώσσια κατά τη διάρκεια του ματς, κι άλλο μισό Λεξοτανίλ στο τέλος για να έρθουμε στα ίσα μας, μπορούμε πλέον να πανηγυρίσουμε τη χτεσινή νίκη-πρόκριση στα ημιτελικά επί της αξιόμαχης Τουρκίας.

Μετά βέβαια χρειάστηκε να υποστούμε και όλη τη δημοσιογραφική παπαρολογία για την ελληνική ψυχή, την καρδιά του νικητή, τη συκωταριά του θριαμβευτή και το DNA του τσολιά, όπως ήταν αναμενόμενο. Τρίχες κατσαρές, με το συμπάθειο. Είπαμε ότι σε αυτό το επίπεδο, τέτοια ματς κρίνονται στις λεπτομέρειες των λεπτομερειών, ω λεπτομέρειες. Αν ευστοχούσε ο Αρσλάν στο τρίποντο της καταστροφής, οι ίδιοι άνθρωποι θα έλεγαν για τα επιπόλαια και αγχωμένα κωλόπαιδα που δεν άντεξαν το βάρος της φανέλας και πουλούσαν τις μπάλες στους Τούρκους. Και η αλήθεια είναι ότι οι δικοί μας έκαναν ό,τι μπορούσαν για να χαρίσουν το ματς στον αντίπαλο, και όχι μία και δύο φορές. Αλλά τελικά τα καταφέρανε.

Πίσω ωρέ και σας έφαγα!


Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει, βέβαια. Για ποιο λόγο θα πρέπει αυτά τα παιδιά, που στο κάτω κάτω της γραφής προχτές γνωριστήκαν μεταξύ τους, να παίζουν τόσο αγχωμένα; Καλές οι νίκες, οι διακρίσεις και τα μετάλλια, αλλά το πρώτο και βασικότερο ζητούμενο είναι να χαιρόμαστε εμείς το μπάσκετ που βλέπουμε και οι παίκτες το μπάσκετ που παίζουν. Κι όταν τους βλέπεις να παίζουν με τόσο άγχος, είναι προφανές ότι δεν το χαίρονται. Ήρεμα ρε παιδιά, ένα παιχνίδι είναι που να πάρει ο διάολος!

Κι αφού τά 'πα και ξαλάφρωσα, ας περάσουμε στα αγωνιστικά: Χτες η ομάδα παρουσιάστηκε με δύο πρόσωπα. Πολύ καλά στημένη στην αμυντική της λειτουργία και πολύ άσχημα στην επιθετική. Ο Καζλάουσκας επέλεξε να περιορίσει τα μεγάλα ατού των Τούρκων και τα κατάφερε, ιδίως στο πρώτο ημίχρονο που Τούρκογλου και Ιλιάσοβα έμοιαζαν να βρίσκονται σε άλλο γήπεδο. Κάποιες ζημιές μας κάνανε οι υπόλοιποι, όπως ο Ονάν, αλλά αυτό ήταν ένα ρίσκο που έπρεπε να πάρουμε και σαν τακτική ήταν πετυχημένη. Μπροστά όμως παίξαμε πολύ συντηρητικά, δεν τρέξαμε καθόλου, μολονότι η υπεροχή μας στα ριμπάουντ ήταν για πρώτη φορά τόσο συντριπτική. Γιατί άραγε; Νομίζω ότι έπρεπε να ρισκάρουμε λίγο περισσότερο, και να προσπαθήσουμε να τους σκάσουμε τους Τούρκους.

Η αλεπού ο Τάνιεβιτς, βλέποντας ότι η Ελλάδα δεν ξεκολλάει στο σκορ, τράβηξε τα αστέρια του στον πάγκο και τα κράτησε φρέσκα για το τέλος. Και προς στιγμήν φάνηκε ότι το κόλπο θα πετύχει: όταν ο Τούρκογλου έγραψε το 63-57 με τρίποντο, 2:23 πριν τη λήξη, είπα "τετέλεσται". Αλλά εκεί οι δικοί μας το πήραν πεισματικά: δύο ασίστ ο Σπανούλης, δύο τρίποντα ο Ζήσης και ο Πρίντεζης, παράταση. Ε, μετά καθάρισε ο V-Span, κι ελπίζω να το είδατε γιατί άξιζε τον κόπο!

Τέλος πάντων, στόχος επετεύχθη και σήμερα μπορούμε νομίζω να πάμε να παίξουμε με τους Ισπανούς χωρίς καμία πρεμούρα. Είναι καλύτεροι από εμάς, το ξέρουν και το ξέρουμε, αν μπορέσουμε να τους κλέψουμε το ματς έχει καλώς, αν μας ξεκάνουν (που είναι το αναμενόμενο) πάλι έχει καλώς. Το μεγάλο τους ατού, πέραν της σχεδόν τέλειας ομάδας που έχουν, είναι ότι μας έχουν πάρει τον αέρα και ξεκινάνε με ψυχολογικό αβαντάζ. Το δικό μας ατού είναι ότι δεν έχουμε και τίποτα να χάσουμε. Αλλά εδώ, αν θέλουμε να έχουμε κάποια ελπίδα, θα χρειαστούμε επιτέλους και λίγο τον κ. Καζλάουσκας: κόντρα στην Ισπανία ένα συμβατικό κοουτσάρισμα δεν αρκεί, χρειάζονται παπατζιλίκια, και αυτά είναι δουλειά του προπονητή να τα σκεφτεί και να τα διαλέξει. Για να δούμε.

Μια κουβέντα ακόμα για τον Σπανούλη: μπορεί να έχει χίλια δυο κουσούρια, να ταλαιπωρεί την μπάλα, να ξεχνάει να κοιτάξει το χρονόμετρο, να κάνει κάτι γιουρούσια του χάρου στη ρακέτα, αλλά ένα πράμα δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς, το παλικάρι έχει περίσσεμα από αυτό που οι Ισπανοί ονομάζουν cojones. Όταν η μπάλα ζυγίζει 200 κιλά, ο Βασιλάκης δεν κρύβεται: θα την πάρει και θα προσπαθήσει να κερδίσει. Για όσους θυμούνται μεγάλους παίκτες του παρελθόντος, όπως ο Σαν Επιφάνιο και ο Αντονέλο Ρίβα, που σε κάτι τέτοια ματς εξαφανιζόντουσαν από το παρκέ, αυτό σημαίνει κάτι.

Όσο για τον άλλο προημιτελικό, οι Κροάτες είναι άξιοι της μοίρας τους. Παρατηρήστε διακύμανση του σκορ ανά δεκάλεπτο: 25, 22, 3 (!!!!) και 15. Είπαμε ρε παιδιά, είστε ασταθής ομάδα, αλλά όχι κι έτσι από ημίχρονο σε ημίχρονο. Με 47 πόντους στο πρώτο και 18 στο δεύτερο, πάλι καλά να λέτε που χάσατε μόνο με 2. Περαστικά σας. Οι Σλοβένοι πέρασαν δια πυρός και σιδήρου, πάντως πέρασαν, νίκησαν την κατάρα του νοκ-άουτ, και σήμερα παίζουν δεύτερο απανωτό γιουγκοσλαβικό ντέρμπυ με τη Σερβία. Που την βλέπω να κερδίζει.


.