BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS »

19.9.09

Μετά το έμφραγμα

Αφού χρειαστήκαμε μισό κουτάκι υπογλώσσια κατά τη διάρκεια του ματς, κι άλλο μισό Λεξοτανίλ στο τέλος για να έρθουμε στα ίσα μας, μπορούμε πλέον να πανηγυρίσουμε τη χτεσινή νίκη-πρόκριση στα ημιτελικά επί της αξιόμαχης Τουρκίας.

Μετά βέβαια χρειάστηκε να υποστούμε και όλη τη δημοσιογραφική παπαρολογία για την ελληνική ψυχή, την καρδιά του νικητή, τη συκωταριά του θριαμβευτή και το DNA του τσολιά, όπως ήταν αναμενόμενο. Τρίχες κατσαρές, με το συμπάθειο. Είπαμε ότι σε αυτό το επίπεδο, τέτοια ματς κρίνονται στις λεπτομέρειες των λεπτομερειών, ω λεπτομέρειες. Αν ευστοχούσε ο Αρσλάν στο τρίποντο της καταστροφής, οι ίδιοι άνθρωποι θα έλεγαν για τα επιπόλαια και αγχωμένα κωλόπαιδα που δεν άντεξαν το βάρος της φανέλας και πουλούσαν τις μπάλες στους Τούρκους. Και η αλήθεια είναι ότι οι δικοί μας έκαναν ό,τι μπορούσαν για να χαρίσουν το ματς στον αντίπαλο, και όχι μία και δύο φορές. Αλλά τελικά τα καταφέρανε.

Πίσω ωρέ και σας έφαγα!


Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει, βέβαια. Για ποιο λόγο θα πρέπει αυτά τα παιδιά, που στο κάτω κάτω της γραφής προχτές γνωριστήκαν μεταξύ τους, να παίζουν τόσο αγχωμένα; Καλές οι νίκες, οι διακρίσεις και τα μετάλλια, αλλά το πρώτο και βασικότερο ζητούμενο είναι να χαιρόμαστε εμείς το μπάσκετ που βλέπουμε και οι παίκτες το μπάσκετ που παίζουν. Κι όταν τους βλέπεις να παίζουν με τόσο άγχος, είναι προφανές ότι δεν το χαίρονται. Ήρεμα ρε παιδιά, ένα παιχνίδι είναι που να πάρει ο διάολος!

Κι αφού τά 'πα και ξαλάφρωσα, ας περάσουμε στα αγωνιστικά: Χτες η ομάδα παρουσιάστηκε με δύο πρόσωπα. Πολύ καλά στημένη στην αμυντική της λειτουργία και πολύ άσχημα στην επιθετική. Ο Καζλάουσκας επέλεξε να περιορίσει τα μεγάλα ατού των Τούρκων και τα κατάφερε, ιδίως στο πρώτο ημίχρονο που Τούρκογλου και Ιλιάσοβα έμοιαζαν να βρίσκονται σε άλλο γήπεδο. Κάποιες ζημιές μας κάνανε οι υπόλοιποι, όπως ο Ονάν, αλλά αυτό ήταν ένα ρίσκο που έπρεπε να πάρουμε και σαν τακτική ήταν πετυχημένη. Μπροστά όμως παίξαμε πολύ συντηρητικά, δεν τρέξαμε καθόλου, μολονότι η υπεροχή μας στα ριμπάουντ ήταν για πρώτη φορά τόσο συντριπτική. Γιατί άραγε; Νομίζω ότι έπρεπε να ρισκάρουμε λίγο περισσότερο, και να προσπαθήσουμε να τους σκάσουμε τους Τούρκους.

Η αλεπού ο Τάνιεβιτς, βλέποντας ότι η Ελλάδα δεν ξεκολλάει στο σκορ, τράβηξε τα αστέρια του στον πάγκο και τα κράτησε φρέσκα για το τέλος. Και προς στιγμήν φάνηκε ότι το κόλπο θα πετύχει: όταν ο Τούρκογλου έγραψε το 63-57 με τρίποντο, 2:23 πριν τη λήξη, είπα "τετέλεσται". Αλλά εκεί οι δικοί μας το πήραν πεισματικά: δύο ασίστ ο Σπανούλης, δύο τρίποντα ο Ζήσης και ο Πρίντεζης, παράταση. Ε, μετά καθάρισε ο V-Span, κι ελπίζω να το είδατε γιατί άξιζε τον κόπο!

Τέλος πάντων, στόχος επετεύχθη και σήμερα μπορούμε νομίζω να πάμε να παίξουμε με τους Ισπανούς χωρίς καμία πρεμούρα. Είναι καλύτεροι από εμάς, το ξέρουν και το ξέρουμε, αν μπορέσουμε να τους κλέψουμε το ματς έχει καλώς, αν μας ξεκάνουν (που είναι το αναμενόμενο) πάλι έχει καλώς. Το μεγάλο τους ατού, πέραν της σχεδόν τέλειας ομάδας που έχουν, είναι ότι μας έχουν πάρει τον αέρα και ξεκινάνε με ψυχολογικό αβαντάζ. Το δικό μας ατού είναι ότι δεν έχουμε και τίποτα να χάσουμε. Αλλά εδώ, αν θέλουμε να έχουμε κάποια ελπίδα, θα χρειαστούμε επιτέλους και λίγο τον κ. Καζλάουσκας: κόντρα στην Ισπανία ένα συμβατικό κοουτσάρισμα δεν αρκεί, χρειάζονται παπατζιλίκια, και αυτά είναι δουλειά του προπονητή να τα σκεφτεί και να τα διαλέξει. Για να δούμε.

Μια κουβέντα ακόμα για τον Σπανούλη: μπορεί να έχει χίλια δυο κουσούρια, να ταλαιπωρεί την μπάλα, να ξεχνάει να κοιτάξει το χρονόμετρο, να κάνει κάτι γιουρούσια του χάρου στη ρακέτα, αλλά ένα πράμα δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς, το παλικάρι έχει περίσσεμα από αυτό που οι Ισπανοί ονομάζουν cojones. Όταν η μπάλα ζυγίζει 200 κιλά, ο Βασιλάκης δεν κρύβεται: θα την πάρει και θα προσπαθήσει να κερδίσει. Για όσους θυμούνται μεγάλους παίκτες του παρελθόντος, όπως ο Σαν Επιφάνιο και ο Αντονέλο Ρίβα, που σε κάτι τέτοια ματς εξαφανιζόντουσαν από το παρκέ, αυτό σημαίνει κάτι.

Όσο για τον άλλο προημιτελικό, οι Κροάτες είναι άξιοι της μοίρας τους. Παρατηρήστε διακύμανση του σκορ ανά δεκάλεπτο: 25, 22, 3 (!!!!) και 15. Είπαμε ρε παιδιά, είστε ασταθής ομάδα, αλλά όχι κι έτσι από ημίχρονο σε ημίχρονο. Με 47 πόντους στο πρώτο και 18 στο δεύτερο, πάλι καλά να λέτε που χάσατε μόνο με 2. Περαστικά σας. Οι Σλοβένοι πέρασαν δια πυρός και σιδήρου, πάντως πέρασαν, νίκησαν την κατάρα του νοκ-άουτ, και σήμερα παίζουν δεύτερο απανωτό γιουγκοσλαβικό ντέρμπυ με τη Σερβία. Που την βλέπω να κερδίζει.


.

18.9.09

Αλόνζ ανφάν ντε λα πατρί...

...και το λουρί της μάνας. Τι να πει κανείς, τα λέγαμε και τις προάλλες, η ζωή είναι άτιμο πράγμα. Σκίζεσαι και χτυπιέσαι να κάμεις έξι νίκες, να καμαρώνεις στην κορυφή των ομίλων πρώτος και αήττητος, και ξαφνικά πέφτεις πάνω στην ισπανική αρμάδα την ώρα που ξυπνάει από τη χειμερία νάρκη. Σου ρίχνει 20 ποντάκια στο κεφάλι και αντιός, άστα λα βίστα κι άστα να πάν' στα διάλα.

Καλά τα λέει ο Σπανούλης, το Ευρωμπάσκετ ξεκινάει από τη φάση των προημιτελικών και μετά. Αύριο κανείς δεν θα θυμάται τις έξι νίκες των Γάλλων, παρά μόνο ίσως το νικητήριο καλάθι του ΝτεΚολό που θα μπει στο τοπ-10 με τις μεγαλύτερες μπασκετικές γκάφες όλων των εποχώνε.

Κατά τα λοιπά, απ' τη στιγμή που ξυπνήσανε οι Ισπανοί, όλοι οι άλλοι μπορούνε να πάνε για ύπνο, εκτός κι αν έχουν τίποτα λαγούς να βγάλουν από το καπέλο για να κλέψουν ένα ματς από τους Ίβηρες. Γιατί, κακά τα ψέματα, αυτή η ομάδα δεν κερδίζεται στα ίσα -μόνο να της κλέψεις ένα παιχνίδι μπορείς, κι αυτό δηλαδή ζήτημα είναι. Ωστόσο εύφημος μνεία αξίζει και στη Σερβία, που επιστρέφει στα ψηλά και μπράβο της. Αύριο θα παίξει με τον νικητή του αγώνα Σλοβενία-Κροατία, κλασικό ντέρμπι της μεγάλης σχολής της πρώην Γιουγκοσλαβίας, πράγμα που σημαίνει ότι η μία ομάδα του τελικού θα προέρχεται οπωσδήποτε από τους κληρονόμους της άλλοτε υπερδύναμης του μπάσκετ. Προσωπικά αυτό με χαροποιεί, πρέπει να πω, πάντα τους γούσταρα αυτούς τους -ιτς. Για να δούμε βέβαια ποιος θα πάει μέχρι το τέλος. Η Σλοβενία μοιάζει το φαβορί, αν καταφέρει να ξεπεράσει την κατάρα της οκτάδας (που μοιραία κάποια στιγμή θα τα καταφέρει). Εγώ πάντως σταυρώνω δάχτυλα υπέρ των μωρών του Ίβκοβιτς.

Προηγουμένως έχουμε τη μεγάλη ελληνοτουρκική μάχη, που ξεκινάει σε λίγο. Για να δούμε, θα τα καταφέρει η ομαδάρα μας; Ελπίζω πως ναι, αλλά θα χρειαστούμε πολλά πράγματα: θα χρειαστούμε τον καλό Ζήση που θα ξεκολλήσει από το μηδέν, το εύστοχο μακρινό σουτ του Φώτση, τον δραστήριο Μπουρούση που θα γεμίσει τις ρακέτες και θα τσοντάρει και ένα ή δύο τρίποντα (δύο καλύτερα από ένα), τον μυαλωμένο και χωρίς άγχος Καλάθη. Θα χρειαστούμε ομαδική δουλειά στην άμυνα και τα ριμπάουντ, καθώς και καθαρό μυαλό στην επίθεση απέναντι στις ζώνες του Τάνιεβιτς. Πολλά δεν είναι; Κι όμως, τα έχουμε όλα -αλλά σήμερα ειδικά τα χρειαζόμαστε όλα μαζί.

Και βέβαια αν καταφέρουμε να περάσουμε από την Τουρκία, μας την έχουν στημένη οι Ισπανοί που μας περιμένουν στα ημιτελικά. Αλλά δεν πειράζει, ας περάσουμε και βλέπουμε. Τυχόν ήττα από την Τουρκία, άλλωστε, εγκυμονεί έναν πολύ σοβαρό κίνδυνο.

Κάθεστε; Το ελπίζω, γιατί ακολουθεί κείμενο ακατάλληλο για καρδιακούς.

Φαντάσου λέει να χάσουμε από τους Τούρκους, και να δούμε τον Άδωνι Γεωργιάδη να κάνει κριτική στο κοουτσάρισμα του Καζλάουσκας. Όχι, φαντάσου το. Γι' αυτό κόουτς, αν διαβάζεις τούτο το ταπεινό μπλογκ, κάνε τα κουμάντα σου να κερδίσουμε απόψε. Δεν θα το αντέξω!



.

17.9.09

Αρχίζει το ματς!

Ο χασοδίκης αισθάνεται βαθύτατα δικαιωμένος για τις προβλέψεις του (νίκες Σλοβενίας, Σερβίας, Ρωσίας, Κροατίας) και ταυτοχρόνως δηλώνει τη λύπη του που δεν πήγε να παίξει "Πάμε Στοίχημα", διότι οι καιροί είναι δύσκολοι, οι αγελάδες ισχνές, τα ζωνάρια σφιχτά, και καθόλου άσχημα δεν θα του έπεφτε μια έξτρα κονομησιά αυτές τις μέρες.

Τέλος πάντων, μέχρι εδώ ήταν τα προγνωστικά και τα κομπιουτεράκια, από σήμερα ξεκινάνε τα νοκ-άουτ παιχνίδια και το κοντέρ μηδενίζει. Μ' αυτό το μαλακισμένο σύστημα της διοργάνωσης, και pardon my french, παιδεύεσαι δέκα μέρες για να τα παίξεις όλα σε ένα βράδυ κι αν σου στραβώσει μετά τα βάζεις με την πουτάνα την κενωνία. Ξαναpardon my french.

Σήμερα λοιπόν κυρίες και κύριοι η παράστασις αρχίζει με το υπέροχον έργον Ρωσία-Σερβία, ντέρμπυ του σλαβικού έθνους και της ορθοδοξίας! Κι αυτό είναι πραγματικά ένα παιχνίδι για το οποίο δεν μπορεί να γίνει καμία πρόβλεψη, αφού οι δύο ομάδες δεν είναι δα και τέρατα σταθερότητας ούτε ξεχειλίζουν από εμπειρία. Ως εκ τούτου, όποιος βρεθεί στην καλύτερη βραδιά θα πάρει το εισιτήριο για την τετράδα και μπορεί να δούμε ο,τιδήποτε, από κλειστό ντέρμπυ με χαμηλό σκορ μέχρι αναρχικό παιχνίδι και στις δύο άκρες του γηπέδου (με τους προπονητές να τραβάνε τα μαλλιά τους) και μέχρι άνετη επικράτηση οποιουδήποτε από τους δύο. Ένα μικρό μειονέκτημα κουβαλάνε οι Σέρβοι, που έπαιζαν χτες και μάλιστα ζορίστηκαν με τους Λιθουανούς, πήρε τ' αυτί μου ότι χρειάστηκαν έξι απανωτά τρίποντα στο τέλος για να καθαρίσουν. Από την άλλη, όμως, νέα παιδιά είναι και βράζει το αίμα τους, οπότε δεν πιστεύω να τους πολυφανεί η κούραση. Αυτό μπορεί κάλλιστα να προκύψει το ομορφότερο ντέρμπυ της όλης διοργάνωσης, αλλά μπορεί και να ξεφτίσει σε μια νευρική σούπα που θα εύχεται ο θεατής να τελειώσει να ησυχάσουμε. Για να δούμε.

My name is Gasol. Pau Gasol.


Το δεύτερο ματς της βραδιάς είναι το Γαλλία-Ισπανία, ή αλλέως, Πάρκερ εναντίον Γκασόλ (Πάου Γκασόλ, όχι το άλλο το κριάρι). Εδώ οι Ισπανοί, που χτες άστραψαν, βρόντηξαν και κατάπιαν αμάσητη την κακομοίρα την Πολωνία, έχουν όπως και να το κάνουμε ένα προβάδισμα, όσο κι αν θα είναι κι αυτοί λιγουλάκι αποκαμωμένοι από τα δύο απανωτά ματς σε δύο βράδια. Άλλωστε χτες ο Σκαριόλο θυμήθηκε να κοιτάξει και κατά την άκρη του πάγκου του, κι έτσι ξεκούρασε αρκετά τους βασικούς του για να τους έχει φρέσκους απόψε, στο μέτρο του δυνατού. Η Ισπανία πλεονεκτεί στο ότι, ενώ εκείνη διαθέτει παίκτες να πρήξουν τα σκώτια του Πάρκερ, οι Γάλλοι δεν διαθέτουν κανέναν που να μπορεί να παίξει στα ίσα τον Γκασόλ. Μόνο με συνεργασίες, παγίδες, αλληλοκαλύψεις και άλλα τέτοια παπατζιλίκια μπορούν κάτι να κάνουν, αλλά τότε θα αφήσουν ακάλυπτα σουτ στην περιφέρεια και ποιος είδε τον Ναβάρο και δεν τον φοβήθηκε (10/15 τρίποντα στα τελευταία δύο ματς);

Παρεμπιπτόντως, οι Γάλλοι ακόμα μουτζώνουν τον καημένο τον ΝτεΚολό, που έβαλε το τελευταίο σουτ με την Ελλάδα και τους έδωσε τη νίκη και την Ισπανία πεσκέσι. Του κρύβουν τις σαγιονάρες, φτύνουν στο φαΐ του και ο Πάρκερ, κάθε που τον πετυχαίνει στους διαδρόμους του ξενοδοχείου, του σκάει και μια σφαλιάρα για να μάθει. Άτιμη ζωή.

Απόψε οι Γάλλοι θα προσπαθήσουν να κρατήσουν το ματς σε χαμηλό τέμπο, το σκορ κάπου στους 60-65 πόντους, και να τα παίξουν όλα για όλα στο τελευταίο δίλεπτο ("δίνουμε την μπάλα στον Τόνι, πιάνουμε τις τέσσερις γωνίες και κάνουμε το σταυρό μας"). Οι Ισπανοί, ακριβώς το αντίθετο. Στο ημίχρονο θα έχουμε μια εικόνα προς τα πού πάει το ματς: αν οι Ισπανοί έχουν σκοράρει 40 πόντους (δύο πάνω, δύο κάτω, δεν έχει σημασία) θα έχουν γκράντε αβαντάζ. Αν είναι γύρω στους τριάντα, μπορεί και να γίνει ντέρμπυ.

Πάρε κόσμε πασατέμπο και στρώσου!


.

15.9.09

Ανακεφαλαιώνοντας, ΙΙ

Το ρεζουμέ του φετινού Ευρωμπάσκετ είναι ότι υπάρχει μια περίεργη ιστορροπία: οι περισσότερες ομάδες κυμαίνονται χοντρικά ανάμεσα στο 6 και στο 8 στην απόδοσή τους. Σε μια καλή μέρα μπορούν να ανέβουν ίσαμε το 9, σε μια κακή μπορεί να πέσουν στο 5 ή στο 4. Ως εκ τούτου, δεν είναι καθόλου περίεργο που έχουμε συμπληρώσει πέντε αγωνιστικές κι ακόμα είμαστε με τα κομπιουτεράκια στα χέρια: μόνο η Λιθουανία φτιάχνει βαλίτσες, οι υπόλοιποι έντεκα έχουν όλοι αξιώσεις από τα ματς της τελευταίας αγωνιστικής, άλλοι για την πρόκριση και άλλοι για το πλασάρισμα.

Με τη σειρά που θα γίνουν τα παιχνίδια:

Ρωσία-ΠΓΔΜ

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, οι Ρώσοι ακόμα ΔΕΝ έχουν σιγουρέψει την πρόκρισή τους. Αν χάσουν θα οδηγηθούν σε τριπλή ισοβαθμία με τους Ακατονόμαστους Γείτονες και μία εκ των Γερμανία και Κροατία, όπου οι μεν Γερμανοί τους πετάνε έξω, οι δε Κροάτες υπερέχουν (μέχρι στιγμής) στο goal average. Συνεπώς οι σύντροφοι θα παίξουν γερά με στόχο τη νίκη που τους βάζει σίγουρα στους 8 και ίσως στη δεύτερη θέση του Ε ομίλου. Κι οι γείτονες όμως, που όλοι τους είχαν για πεθαμένους μετά τις σφαλιάρες από Ελλάδα και Γαλλία, αφού καθάρισαν εύκολα τους Γερμανούς παίζουν το τελευταίο τους χαρτί για πρόκριση. Σίγουρα θα τα δώσουν όλα, αλλά μπορούν; Η λογική λέει όχι, και μετά τις παλικαρίσιες νίκες επί Κροατίας και Ελλάδας οι Ρώσοι είναι φαβορί.

Ελλάδα-Γαλλία

Εδώ ο νικητής παίρνει την πρώτη θέση στον όμιλο και πέφτει ψηλοκρεμαστός στο στόμα του ισπανικού λύκου! Τα πονηρά μυαλά σίγουρα θα σκέφτονται ότι ίσως κάποια από τις δύο ομάδες, ή και οι δύο, ενδεχομένως να μη χτυπήσουν πολύ δυνατά το παιχνίδι, οπότε μπορεί να δούμε ευτράπελα σκηνικά. Ιδίως οι Γάλλοι, που δεν μπορούν να πέσουν κάτω από τη δεύτερη θέση, δεν έχουν ιδιαίτερο λόγο να σκιστούν. Εμείς λίγο περισσότερο, γιατί αν πέσουμε στην τρίτη θέση παίζουμε προημιτελικό την Παρασκευή. Αλλά είναι και το ρημάδι το γόητρο στη μέση, οπότε προβλέπεται ντέρμπι.

Γερμανία-Κροατία

Ο θάνατός σου η ζωή μου, ή μάλλον όχι ακριβώς, αφού ο χαμένος μένει σίγουρα απ' έξω αλλά ο νικητής δεν μπαίνει σίγουρα μέσα. Δηλαδή, πάλι όχι ακριβώς: οι Γερμανοί αν κερδίσουν μπαίνουν σίγουρα στην οκτάδα, οι Κροάτες μπορεί και να μείνουν έξω, αναλόγως τι θα έχουν κάνει προηγουμένως οι Ρώσοι. Μπέρδεμα, εκτός κι αν δεν έχω καταλάβει σωστά τους κανόνες στην περίπτωση ισοβαθμίας. Αλλά και ποιος λέει ότι οι υπέυθυνοι των ομάδων τους έχουν καταλάβει καλύτερα; Τέλος πάντων, δεδομένου ότι ο χαμένος όπως και νά 'χει το πράγμα γυρίζει σπίτι του, θα παλέψουν και οι δύο για τη νίκη με τους Κροάτες να έχουν προβάδισμα λόγω καλύτερης ποιότητας ομάδας και πιο έμπειρων περιφερειακών.

Λιθουανία-Σερβία

Καλά, οι Λιθουανοί είναι που είναι πεθαμένοι, γίνεται και μεσημέρι το ματς, καλά σαράντα. Προβλέπεται άνετη επικράτηση των Σέρβων οι οποίοι πάνε για την τρίτη θέση στον όμιλο.

Πολωνία-Ισπανία

Οι Πολωνοί έχουν επιστρατεύσει όλες τις γριές τσιγγάνες του Λοτζ και τις έχουν αραδιάσει έξω από το ξενοδοχείο να κάνουν ξόρκια για να ματιάσουν τους Ισπανούς. Οι οποίοι από την πλευρά τους μένουν μακριά από τα παράθυρα μην τους πιάσει το κακό το μάτι, και κυκλοφορούν με γυαλιά ηλίου ακόμα και στην τουαλέτα. Επίσης έχουν φέρει Ισπανό μάγειρα και νερό από τα Πυρηναία, μην πάει και γίνει κανένα κακό με τα νερόβραστα πολωνικά πιάτα. Όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά. Οι οικοδεσπότες θα έχουν μαζί τους το γεμάτο γήπεδο και την ψυχολογία αυτού που δεν έχει τίποτα να χάσει, αλλά πολλά να κερδίσει. Προφανώς θα τα δώσουν όλα. Αλλά αν οι Ισπανοί παίξουν σαν Ισπανοί, τα "όλα" των Πολωνών δεν φτουράνε: μιλάμε για τουλάχιστον μία κλάση διαφορά δυναμικότητας, τόσο σε ατομικό ταλέντο όσο και σε ποιότητα συνόλου. Μη σου πω και δύο. Στο χέρι τους είναι να μη δώσουν δικαιώματα -αν δώσουν, θα το μετανιώσουν.

Τουρκία-Σλοβενία

Οι Τούρκοι πάνε αεράτοι και αήττητοι στο ντέρμπυ για την πρώτη θέση του ομίλου, αλλά οι Σλοβένοι είναι που καίγονται για τη νίκη ώστε να μη μπλέξουνε σε πιθανές ισοβαθμίες, διπλές ή τριπλές, και χρειαστούν κομπιουτεράκια και άλλα τέτοια μηχανίσματα του διαβόλου για να δουν αν κατατάσσαονται δεύτεροι ή τρίτοι. Προβλέπω να επικρατούν, one way or the other.


.

Μας πάτησε η αρκούδα

Εντάξει, είναι γνωστό ότι η ήττα φέρνει γκρίνια, αλλά τόση γκρίνια πια;

Διαβάζω στη χτεσινή Ελευθεροτυπία τον Συρίγο και τον Παπαδογιάννη και απορώ. Γράφει ας πούμε ο Συρίγος ότι η Εθνική μας τα έκανε μούσκεμα απέναντι στα "απομεινάρια της Ρωσίας" και διερωτώμαι ο αφελής: ένας ξένος δημοσιογράφος θα είχε άδικο αν χαρακτήριζε τη φετινή μας ομάδα ως "τα απομεινάρια της Ελλάδας"; Μήπως να βάλουμε κάτω τα ρόστερ των δύο ομάδων πέρσι και πρόπερσι, να δούμε πόσοι και ποιοι λείπουν του καθενός;

Πέρα απ' αυτό, όμως, ας παραδεχτούμε ότι το παιχνίδι με την Ρωσία ήταν ένα κακό παιχνίδι για την Εθνική μας. Δεν είπε κανείς το αντίθετο. Αλλά για να το σκεφτούμε λίγο, για να δούμε δηλαδή γιατί αυτή η εμφάνιση ήταν τόσο κακή, και πόσο κακή ήταν στην πραγματικότητα.

Ποια ήταν τα προβλήματα της Εθνικής προχτές; Πρώτον, η αδυναμία στα αμυντικά ριμπάουντ, κυρίως στο πρώτο ημίχρονο. Πράγματι, οι παίχτες μας έδειχναν να έχουν ξεχάσει τι είναι το μπλοκ-άουτ, με αποτέλεσμα οι Ρώσοι να ανανεώνουν τις επιθέσεις τους με χαρακτηριστική ευκολία. Δεύτερον, η αφλογιστία απέναντι στην άμυνα ζώνης των Ρώσων. Και τρίτον, οι χαμένες ελεύθερες βολές (11 στο σύνολο).

Αν κοιτάξουμε όμως λίγο πιο προσεκτικά το ματς, θα δούμε ότι η Εθνική μας δεν έπαιξε κακή άμυνα ούτε καν στο πρώτο ημίχρονο. Σε γενικές γραμμές δεν έδωσε εύκολα σουτ στους Ρώσους, και συχνά τους ανάγκασε να κάνουν τις προσπάθειές τους στο τέλος των 24'' και με όχι ιδιαίτερα καλές προϋποθέσεις. Το πρόβλημα ήταν στα ριμπάουντ: όταν επιτρέπεις στους Ρώσους να κάνουν και δεύτερη (και τρίτη, και τέταρτη μερικές φορές) προσπάθεια, ε, Ρώσοι είναι, κάποια στιγμή θα στο βάλουν. Σε κάθε περίπτωση, το ότι έχουμε ένα θέμα με τα ριμπάουντ ήταν γνωστό εκ των προτέρων.

Εξίσου γνωστό και χρόνιο είναι το πρόβλημα απέναντι στις άμυνες ζώνης. Η ομάδα μας έχει πολλούς παίκτες με αξιοπρεπές έως καλό μακρινό σουτ, αλλά δεν έχει και δεν είχε ποτέ τα τελευταία χρόνια έναν σουτέρ-δολοφόνο, από αυτούς που μπορούν να ξεχαρβαλώσουν μια ζώνη μέσα σε τρεις επιθέσεις. Τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα. Προχτές δεν παίξαμε και τόσο άσχημα απέναντι στη ζώνη πάντως: και η μπάλα ακούμπησε στη ρακέτα, και η κυκλοφορία στην περιφέρεια ήταν αρκετά καλή, και σουτ βγήκαν με καλές προϋποθέσεις. Αλλά δεν μπήκαν -κι αυτό μέσα στο παιχνίδι είναι. Ας πούμε, στο τελευταίο δεκάλεπτο δύο φορές βγήκε ο Ζήσης αμαρκάριστος στο τρίποντο, κι έστειλε και τα δύο σουτ στα σίδερα. Να τον κρεμάσουμε; Όσο για τις βολές, να μην τα ξαναλέμε.

Θέλω να πω ότι η ήττα της Εθνικής προέκυψε από προβλήματα της ομάδας που ήταν γνωστά και ήταν φυσιολογικό κάποια στιγμή να εκδηλωθούν σε βαρύτερη μορφή. Αλλά, πριν ρίξουμε το ανάθεμα, ας δούμε λίγο και τα θετικά: όπως την άμυνα του τρίτου δεκαλέπτου, που μόλις έλυσε το θέμα του ριμπάουντ άφησε τους Ρώσους στο μηδέν για επτά ολόκληρα λεπτά. Όπως τα 16 επιθετικά ριμπάουντ, και τα 42 σύνολο, ίσα με τους Ρώσους, παρά το χάλι του πρώτου ημιχρόνου. Όπως κυρίως το γεγονός ότι η ομάδα κατάφερε, σε ένα κλειστό παιχνίδι των 65 πόντων και χωρίς να μπορέσει να τρέξει, κατάφερε λέω να γυρίσει δύο φορές από το -10 και να παίξει τη νίκη στο τελευταίο σουτ. Ε, νομίζω ότι αυτό τουλάχιστον δείχνει χαρακτήρα και όχι έλλειψη προσωπικότητας, που λέει ο Παπαδογιάννης.

Σε τελική ανάλυση, δεν γίναμε ξαφνικά η ανίκητη υπερομάδα, ούτε και ήμασταν ποτέ τέτοια. Ούτε και υπάρχει τέτοια στο φετινό Ευρωμπάσκετ. Αλλά θα υπενθυμίσω ότι πρόπερσι, στην Ισπανία, η Εθνική μας ακόμα κι όταν κέρδιζε έπαιζε εκνευριστικό, κακό μπάσκετ, που σιχαινόσουν να το βλέπεις. Φέτος, ακόμα κι όταν χάνει, παίζει τουλάχιστον αξιοπρεπώς. Τι προτιμάμε;


.

13.9.09

Το σφαγείο του Λοτζ

Στον όμιλο του Λοτζ, μετά και τα παιχνίδια της πρώτης αγωνιστικής η ανακατωσούρα συνεχίζεται. Οι μόνοι χαλαροί είναι οι Τούρκοι, οι οποίοι από χτες εξασφάλισαν την πρόκριση στους οκτώ και βάζουν πλέον πλώρη για την πρώτη θέση του ομίλου.

Σλοβένοι και Σέρβοι ακολουθούν και έχουν πάρει προβάδισμα στο δρόμο για τα νοκ-άουτ. Οι μεν Σλοβένοι δεν μάσησαν με την ήττα από τους Ισπανούς και χτες καθάρισαν τους Λιθουανούς χωρίς πολλά προβλήματα, ενώ οι σιγανοπαπαδιές οι Σέρβοι κέρδισαν και τους οικοδεσπότες και θέλουν άλλη μία νίκη για να καβατζωθούν στην οκτάδα.

Αυτό που δεν περίμενε κανείς πριν το τουρνουά είναι ότι το αργυρό και το χάλκινο μετάλλιο του προηγούμενου Ευρωμπάσκετ, η Ισπανία και η Λιθουανία δηλαδή, θα είχαν πάρει τέτοιο χρωματάκι, εκρού του νεκρού, τόσο νωρίς στη διοργάνωση.

Οι Λιθουανοί μάλιστα έχουν ξαπλώσει αναπαυτικά στο φέρετρο, και οι εξυπηρετικοί Σλοβένοι χτες τους κάρφωσαν και τα πρώτα καρφιά στο καπάκι. Μόνη ελπίδα για νεκρανάσταση είναι δύο νίκες στα δύο τελευταία παιχνίδια, για να προκαλέσουν κάποια ισοβαθμία και να περάσουν με καραμπόλα. Αλλά ποιος πιστεύει στ' αλήθεια ότι αυτή η ομάδα, που μόνο τη Βουλγαρία έχει καταφέρει να κερδίσει, μπορεί να βάλει κάτω απανωτά Ισπανία και Σερβία; Βλέπεις οι Λιθουανοί κουβάλησαν στην Πολωνία μια αξιόμαχη φροντ-λάιν, αλλά από περιφερειακούς δεν πήραν και σπουδαία πράγματα μαζί τους. Πού πας καημένε Καραμήτρο με τον Μαζούτις (ο χαμένος Λιθουανός ξάδερφος του Μασούτη, αυτού με τα σουπερμάρκετ);

Όσο για τους συμπεθέρους, έτσι που τα έχουν καταφέρει θέλουν κι αυτοί δύο νίκες στα δύο τελευταία ματς για να προκριθούν. Και δεν μιλάμε για πρωτιές και μεγαλεία, μιλάμε για την τέταρτη θέση στον όμιλο και το τελευταίο εισιτήριο για την οκτάδα. Και για να την πάρουν θα πρέπει να κερδίσουν τους γηπεδούχους Πολωνούς στο τελευταίο ματς, οι οποίοι ναι μεν δεν είναι καμία ομάδα-φόβητρο, αλλά θα έχουν στο πλευρό τους έντεκα χιλιάδες φωνακλάδες οπαδούς, άσε που όσο νά 'ναι όλο και κανένα σφυριγματάκι θα πάρουν, δεδομένου ότι τυχόν πρόκρισή τους στην οκτάδα σημαίνει άλλο ένα σίγουρο γεμάτο γήπεδο και αυτά τα πράγματα πάντα τα λαμβάνει υπ' όψιν η γραφειοκρατία της FIBA, να μην επεκταθώ, καταλαβαινόμαστε.

Ποιος να τό 'λεγε ότι θα κινδύνευαν οι Σπανιόλοι να πάθουν τέτοιο χουνέρι, κι όμως. Και με αυτά τα δεδομένα, ελπίζω να γλιτώσουμε φέτος από το παρολί μήπως η Εθνική μας θα πρέπει να διαλέξει αντίπαλο, παναπεί να κάτσει να χάσει από τους Γάλλους π.χ. για να αποφύγει τη μία ή την άλλη ομάδα. Τι να διαλέξει ρε παιδιά, εδώ στον άλλο όμιλο γίνεται το σύστριγγλο, άσε που εμείς τελειώνουμε τα παιχνίδια μας πρώτοι την ώρα που στο Λοτζ θα μπορούν ακόμα να γίνουν ανατροπές και να αλλάξει η κατάταξη.

Αν έπρεπε να κάνω μια πρόβλεψη για τον όμιλο του Λοτζ, θα έλεγα Σλοβενία-Τουρκία-Σερβία-Ισπανία (με αυτή τη σειρά). Αλλά με χίλιες δυο επιφυλάξεις. Οπότε, αναμένουμε...


.

12.9.09

Άφεριμ!

Δεύτερη ήττα για την Ισπανία, τέταρτη νίκη για την Τουρκία σήμερα το απόγευμα. Το παιχνίδι ήταν ντέρμπυ και πήγαινε πόντο πόντο, οι Ισπανοί είχαν στο χέρι την ευκαιρία να το πάρουν στην τελευταία επίθεση, αλλά αυτός ο μυστήριος ο Γιουλ αποφάσισε να γίνει ο ο Ήρωας του Αγώνα, και επιχείρησε ένα κολοκοτρωνέικο μπάσιμο μέσα στο λάκκο με τα κωλοδάχτυλα, στη ρακέτα δηλαδή με όλους τους Τούρκους ψηλούς μαζεμένους να τον περιμένουν. Φυσιολογικά έφαγε τα μούτρα του και το ματς πήγε στους γείτονες. Συμπεράσματα:

α) Η Τουρκία είναι πολύ δυνατή φέτος και έχει κατέβει με τσαμπουκά και με το μάτι να γυαλίζει για διάκριση. Ψηλά κορμιά έχει, σουτέρ έχει, στο ξύλο αντέχει, και γενικά είναι να τη φοβάσαι. Το κακό κουσούρι των Τούρκων είναι ότι ορισμένοι εξ αυτών έχουν την τάση να κάνουν αψυχολόγητα σουτ από του Κουτρούλη το γάμο, θέλοντας προφανώς να παραστήσουν τους δερβίσηδες, τα οποία συνήθως καταλήγουν στα σίδερα. Επίσης, έχω την εντύπωση ότι αν κάποιος αντίπαλος καταφέρει να τους τρέξει ανεβάζοντας το παιχνίδι μία ταχύτητα πάνω, οι Τούρκοι θα κλατάρουν. Δεν είναι και τόσο εύκολο βέβαια...

β) Η Ισπανία, από την άλλη, φαίνεται ότι έχει πιο σοβαρό πρόβλημα απ' όσο πιστεύαμε στην αρχή. Δεν είναι μόνο θέμα μπλαζέ διάθεσης, δηλαδή, μάλλον είναι και αγωνιστικό: ο Καλντερόν λείπει πολύ, και μολονότι ο Ρούμπιο δεν είναι καθόλου κακός πλέη-μέηκερ η ομάδα φαίνεται να παίζει χωρίς εγκέφαλο. Επίσης, με την Τουρκία φάνηκε να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στο σκληρό physical game, παρόλο που οι μισοί Ισπανοί παίζουν στο ΝΒΑ και λογικά θα έπρεπε να έχουν συνηθίσει στο ξύλο -στην τελική δεν είναι και τίποτα κιουρίες. Επιπλέον, ο Σκαριόλο δείχνει να μην εμπιστεύεται το βάθος του πάγκου του -σήμερα δεν έβαλε καθόλου τον Καμπέθας και τον Κλάμπερ, ενώ ο Μουμπρού έπαιξε μόνο 5 λεπτά. Πράγμα που σημαίνει ότι οι ταλαιπωρημένοι βασικοί παίζουν πολύ και δεν ξεκουράζονται όσο θα ήθελαν.

Το χειρότερο για την Ισπανία όμως είναι ότι έχει χάσει το ψυχολογικό πλεονέκτημα που είχε πριν από το τουρνουά. Εκεί που όλοι την θεωρούσαν σχεδόν ανίκητη, πλέον βλέπουν ότι μπορούν να τη χτυπήσουν και να την κερδίσουν -εδώ παραλίγο να τα καταφέρουν οι Εγγλέζοι! Δεν είναι περίεργο, ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η φουρνιά των Ισπανών, όπως και η αντίστοιχη δική μας, εδώ και πέντε-έξι καλοκαίρια παίζει συνεχώς σε μεγάλα τουρνουά και μάλιστα στο υψηλότερο επίπεδο. Είναι φυσιολογικό κάποια στιγμή να κουραστούν, να ξεφουσκώσουν, να βαρεθούν βρε αδερφέ. Το κακό είναι ότι τους πήραν χαμπάρι οι άλλοι, και τους την έχουν στημένη. Προμπλέμα, αμίγκος...

Τούτων λεχθέντων, προσωπικά θα προτιμούσα να μην τους βρούμε μπροστά μας στα προημιτελικά. Πράγμα που καθόλου δεν αποκλείεται, έτσι όπως κυλάει το τουρνουά...


.

Γκούτεν ναχτ, Λιλί Μαρλέν

Άκου να δεις το λοιπόν τι σκέφτηκε ο Μπάουερμαν: Σου λέει, έχω δώδεκα παίκτες ισάξιους στην ομάδα, μέτριους μεν, ισάξιους όμως στη μετριότητά τους. Θα τους αμολήσω στο γήπεδο να κάνουν συνέχεια φάουλ, μπας και εμποδίσουν αυτούς τους κερατάδες τους Έλληνες να πιάσουν ρυθμό. Θα ζητήσω κι από τη Γκουντρούνε τη μπιρμπίλω τη Σαββατογεννημένη να κάνει καμιά βασκανία μπας και χάσουν τις βολές, και μετά το πρώτο δεκάλεπτο βλέπουμε. Άντε πάμε, κι ο Άγιος Γοδεφρείδος να βάλει το χέρι του.

Έτσι κι έγινε: στο πρώτο δεκάλεπτο οι Γερμανοί κάνανε φάουλ (από ένα τουλάχιστον) σε όλες ανεξαιρέτως τις επιθέσεις της ελληνικής ομάδας -φτάσανε συνολικά τα 12. Έτσι καταφέρανε και κόψανε το παιχνίδι σε φετούλες, ενώ καταπώς φαίνεται και τα ξόρκια της Γκουντρούνε της γαλανομάτας πιάσανε τόπο, αφού ο Ζήσης πέταξε τις τέσσερις πρώτες βολές στα σίδερα και η ομάδα συνολικά ξεκίνησε με 11/20. Βέβαια αυτό που παιζόταν δεν ήταν ακριβώς μπάσκετ, ήταν μάλλον ένα κομπολόι από σφυρίγματα. Πιο πολλά κοντινά πλάνα των διαιτητών είδαμε στην τηλεόραση παρά των παικτών. Όμως το κόλπο έπιασε.

Στο δεύτερο δεκάλεπτο, ο Μπάουερμαν δεν δίστασε να πάρει δύο τάιμ-άουτ μέσα σε τρία (!) λεπτά, όταν είδε τους δικούς μας να κάνουν ένα ξεπέταγμα και να ανεβάζουν τη διαφορά στους δέκα. Μ' αυτά και μ' αυτά, το μισό ματς πέρασε με την προσπάθεια της Γερμανίας να μας κόψει την πολλή φόρα, που πέτυχε, και να ακολουθεί από κάποια σχετική απόσταση στο σκορ. Αλλά μέχρι εκεί.

Δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη η νίκη της ελληνικής ομάδας, κι ας λέει άλλα το σκορ. Στην πραγματικότητα, οι Γερμανοί πέρασαν μία και μόνη φορά μπροστά, 12-10 λίγο μετά τα μισά του πρώτου δεκαλέπτου, κι από εκεί και μετά ήταν συνεχώς πίσω. Ακόμα κι όταν πλησίασαν στους 4, δεν νομίζω να πίστεψε κανείς στα σοβαρά ότι μπορεί να πάρουν το ματς. Κατάφεραν όμως να χάσουν αξιοπρεπώς.

Αξιοπρεπώς;

Αυτό είναι ένα ζήτημα. Πρέπει να θεωρείται αξιοπρεπής μία ήττα μόνο και μόνο επειδή το τελικό σκορ είναι ευπαρουσίαστο; Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, εμένα πάντως αυτά τα τεχνάσματα του κουναβιού που χρησιμοποίησαν οι Γερμανοί στο πρώτο ημίχρονο μου φάνηκαν ελεεινά και τρισάθλια. Θέλω να πω, προχτές που ο Μπάουερμαν έλεγε ότι playing without Nowitzki is hard but it's fun, πώς το εννοούσε αυτό το fun; Γιατί βέβαια, το να χαλάς το παιχνίδι μόνο fun δεν είναι.

Αλλά δε βαριέσαι. Η Εθνική μας έστω και χωρίς fun πήρε τη νίκη-πρόκριση στους οκτώ, κι αν εκείνος ο απίθανος ο Σαφάρτζικ δεν γινόταν χτες Σουφρά-τζικ, βάζοντας τα πάντα από παντού και με κάθε απίθανο τρόπο, η διαφορά θα πήγαινε άνετα στους 15-20 πόντους. Να κρατήσει το παιδί την κασέτα από ΤΟ Παιχνίδι της Ζωής του, νά 'χει κάτι να βλέπει τα κρύα χειμωνιάτικα βράδυα στο Γκίσεν να παρηγοριέται.

Όσο για τα άλλα δύο ματς του ομίλου: πληροφορίες του ιστολογίου αναφέρουν ότι η μπάλα του αγώνα Κροατία-Ρωσία μετά το παιχνίδι δήλωσε παραίτηση και κλείστηκε σε μοναστήρι στην Κρακοβία, για να ξεχάσει την ταλαιπωρία που τράβηξε χτες με νηστεία και προσευχή. Και για το τελευταίο ματς της βραδιάς, όπου έπαιζε η Γαλλία με τη μεικτή ενός καφενείου των Σκοπίων, το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο κάλεσε την ΕΡΤ σε απολογία για μετάδοση πορνογραφικού υλικού σε ώρα υψηλής τηλεθέασης χωρίς την κατά νόμον απαιτούμενη σήμανση. Τσόντα, με άλλα λόγια.

Εν πάση περιπτώσει, Ελλάς-Γαλλία-συμμαχία είναι ήδη στους οκτώ και μαθηματικά, κι εμείς αύριο περιμένουμε τις ρώσικες αρκούδες. Bring them on!


.

11.9.09

Σιγά τα αίματα!

Αυτά τα παληκάρια στην ΕΡΤ που παρουσιάζουν την εκπομπή για το Ευρωμπάσκετ με τον ελαφρώς ηλίθιο και άνευ φαντασίας τίτλο "Ευρωμπασκετούπολη" (λες και θα βγει ο Μίκυ Μάους με τον Γκούφυ να κάνουν διαγωνισμό καρφωμάτων), μου είναι γενικώς πολύ συμπαθή και τα χαίρομαι γιατί φαίνεται ότι το αγαπάνε στ' αλήθεια το άθλημα. Νομίζω όμως ότι έχουν την τάση να γίνονται κομματάκι υπερβολικοί ώρες-ώρες.

Τους είδα λίγο χτες το βράδυ, ας πούμε, να κάνουν ένα preview του σημερινού ματς με τους Γερμανούς. Και δώσ' του πόσο σκληρή ομάδα είναι η Γερμανία, και δώσ' του η ομάδα του προπονητή, και το βλέμμα του Μπάουερμαν που είναι πονηρό, και πόσο διασκεδάζουν χωρίς τον Νοβίτσκι, και πόσο άγνωστη και απρόβλεπτη ομάδα γίνανε χωρίς τον σούπερ-σταρ των Μάβερικς, και να προσέξουμε, και να κάνουμε και να ράνουμε...


Σιγά ρε παιδιά! Είπαμε, να μην πάρουμε ψηλά τον αμανέ και φουσκώσουν τα μυαλά μας, αλλά μη φτάνουμε και στο άλλο άκρο να φοβόμαστε και τον ίσκιο μας, έτσι; Άγνωστη η Γερμανία; Μα καλά, μ' αυτούς δεν παίζουμε κάθε καλοκαίρι εδώ και τέσσερα-πέντε χρόνια, και κάθε φορά τους κάνουμε άλογα; Οι ίδιοι γκαρντ δεν παίζουν φέτος, που πέρισυ τους κάνανε οι δικοί μας ζον-πρες με παγίδες σε όλο το γήπεδο και δεν μπορούσαν να περάσουν τη σέντρα; Κι ο γερο-Φέμερλινγκ, δεν είναι το ίδιο τηλεγραφόξυλο με τις κάλτσες-ζαρτιέρες που έπαιζε τρίτη αλλαγή στους ψηλούς του Παναθηναϊκού;

Μην τρελαθούμε κιόλας, η Νατσιοναλμανσάφτ είναι ό,τι ήταν και πέρισυ και πρόπερσι: ένα μέτριο σύνολο με ψηλά και δυνατά κορμιά, χωρίς πολύ ταλέντο, πειθαρχημένοι και σοβαροί σαν καλοί Γερμανοί, αλλά μονοδιάστατοι και με περιορισμένες δυνατότητες. Κι αν μέχρι πέρισυ υπήρχε ο Νοβίτσκι, που ήταν ο αστάθμητος παράγων και μπορούσε να τινάξει οποιοδήποτε ματς στον αέρα με τις εμπνεύσεις του και το πολύπλευρο ταλέντο του, φέτος δεν υπάρχει ούτε αυτός ούτε κανένας αντίστοιχος. Μα, σου λέει, αυτός ο Μπέντσινγκ είναι ο επόμενος Νοβίτσκι! Ε και; Δηλαδή αν αύριο παίξει η Μπαρτσελόνα με τον Παναθηναϊκό, θα φοβηθεί επειδή ο Νίνης είναι ο νέος Μέσι; Ε δεν πιστεύω...

Βεβαίως, η μπάλα είναι στρογγυλή και όλα μπορεί να συμβούν σε ένα οποιοδήποτε παιχνίδι, αλλά αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και αντικειμενικοί θα πρέπει να δεχτούμε ότι, στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο του τουρνουά και με δεδομένη την αγωνιστική εικόνα τόσο τη δική μας όσο και των άλλων ομάδων, αυτοί που πρέπει να στενοχωριούνται για τα παιχνίδια με τους Έλληνες είναι οι προσεχείς αντίπαλοί μας στον Ε όμιλο και όχι εμείς. Εμάς μας φτάνει να παίξουμε το παιχνίδι μας, οι άλλοι είναι που πρέπει να κοιτάξουν πώς θα μας βάλουν τρικλοποδιά. Εμείς έχουμε καιρό να σπαζοκεφαλιάσουμε αργότερα, όταν πάμε στα νοκ-άουτ, νομίζω;


.

Αριθμολαγνεία

Το χτεσινό πρόγραμμα του τουρνουά δεν περιελάμβανε αγωνιστική δράση, αφού η μέρα ήταν αφιερωμένη σε χαλάρωμα, χαλάουα και εκτελούνται μεταφοραί-μετακομίσεις από πολωνικό θέρετρο σε πολωνικό θέρετο. Πληροφορίες που αναφέρουν ότι ο Καζλάουσκας κάλεσε στο ξενοδοχείο τρεις ορθόδοξους παπάδες κι άλλους τρεις καθολικούς, να κάνουν ευχέλαιο μη σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και τραυματιστεί κανένας γκαρντ, ελέγχονται ως ανακριβείς.

Ελλείψει παιχνιδιών, το λοιπόν, ήταν μια καλή ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά στα στατιστικά της διοργάνωσης. Τα οποία στατιστικά, ναι μεν μετά το τουρνουά δεν θα τα θυμάται κανένας, αλλά κατά τη διάρκεια έχουν ένα κάποιο ενδιαφέρον, στο βαθμό που μπορεί να τσεκάρει κανείς αν τεκμηριώνουν την αγωνιστική παρουσία της ομάδας στο γήπεδο.

Τι βλέπουμε λοιπόν; Ότι:

α) Η Εθνική μας ομάδα φιγουράρει πρώτη στον πίνακα με την καλύτερη επίθεση, με Μ.Ο. κάτι λιγότερο από 90 πόντους/αγώνα. Πρωτοφανές, νομίζω. Επίσης είναι πρώτη σε ευστοχία στα σουτ εντός παιδιάς συνολικά και στα δίποντα ειδικότερα, και τρίτη στα τρίποντα πίσω από Βρετανούς (εεε;) και Τούρκους. Ναι, αλλά στις βολές; Χμμ, εκεί έχουμε όντως ένα θεματάκι, με ποσοστό 74,4 %, που σημαίνει χοντρικά 7 πεταμένες βολές ανά παιχνίδι (στις 27 που σουτάρουμε ανά Μ.Ο.). Μαντέψτε όμως: οι άλλοι είναι χειρότεροι από μας! Πράγματι, στον σχετικό πίνακα έχουμε μπροστά μας μόνο Τούρκους και Σλοβένους, ενώ οι μισές ομάδες του τουρνουά σουτάρουν με ποσοστά κάτω από 70 %. Χειρότεροι όλων οι Γάλλοι, που με το ζόρι βάζουν τις μισές. Ο Τζον Κόρφας θα τραβούσε τα μαλλιά του απ' τη ρίζα. Επίσης η Εθνική μας είναι δεύτερη στις ασίστ πίσω από τους Πολωνούς.
Στον επιθετικό τομέα, τα στραβά μας είναι δύο: τα επιθετικά ριμπάουντ (σε σύνολο 67 χαμένων σουτ έχουμε μαζέψει μόλις 16 σκουπίδια) και τα λάθη (σχεδόν 15 ανά ματς). Θέλουν και τα δύο προσοχή, εκτός πια κι αν συνεχίσουμε σε όλο το τουρνουά να έχουμε τόσο ψηλά ποσοστά ευστοχίας.

β) Στα μετόπισθεν: Τρίτη καλύτερη άμυνα πίσω από Γαλλία και Σερβία, πρώτοι στα αμυντικά ριμπάουντ, πρώτοι στα κλεψίματα (η κληρονομιά του Διαμαντίδη!). Είναι ενδιαφέρον ότι, σε σύνολο 100 άστοχων σουτ των αντιπάλων μας έχουμε μαζέψει 84 ριμπάουντ, άρα έχουμε επιτρέψει μόνο 16 επιθετικά (ίσως 2-3 περισσότερα, από βολές). Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι έχουμε επιτρέψει στους αντιπάλους μας μόνο 42,2 % ποσοστό ευστοχίας, και τους υποχρεώνουμε σε 15 λάθη ανά παιχνίδι. Μόνο στις τάπες δεν τα πάμε καλά φέτος.

Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι όλες αυτές οι στατιστικές πρωτιές της ομάδας δεν συνοδεύονται από αντίστοιχες ατομικές διακρίσεις των παικτών. Στις πρώτες δεκάδες του τουρνουά δεν έχουμε εκπρόσωπο ούτε στο σκοράρισμα, ούτε στις ασίστ, ούτε στα κλειψίματα. Μόνο ο Μπουρούσης είναι μέσα, στον πίνακα με τους καλύτερους ριμπάουντερ. ....Χμμμ... Ναι... Και ο Σπανούλης: πρώτος στα λάθη :(
Επίσης ο χρόνος συμμετοχής μοιράζεται συμμετρικά: πάνω από 25 λεπτά ανά παιχνίδι παίζουν μόνο ο Σπανούλης κι ο Μπουρούσης, αλλά ο τελευταίος ξεκουράστηκε ένα ολόκληρο ματς.

Με δυο λόγια, η στατιστική εικόνα της Εθνικής επιβεβαιώνει αυτά που βλέπουμε μέχρις ώρας στο παρκέ: ομαδική δουλειά τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση, μοίρασμα του χρόνου συμμετοχής, και παίκτες που προσφέρουν ο καθένας το κατιτίς του, χωρίς να υπάρχει κάποιος που αναλαμβάνει όλη τη δουλειά σε οποιονδήποτε τομέα. Στον αντίποδα, επιβεβαιώνει και τα σημεία όπου θέλουμε βελτίωση, όπως τα λάθη.

Και μερικά ακόμη ενδιαφέροντα στοιχεία από τους πίνακες:

  • Δύο από τις προσεχείς μας αντιπάλους, Γερμανία και Γαλλία, έχουν τις χειρότερες επιθέσεις από τις ομάδες που συνεχίζουν. Επίσης είναι και από τις πιο άστοχες συνολικά εντός παιδιάς (οι Γάλλοι ειδικά είναι γενικώς από τους πιο άστοχους σε κάθε κατηγορία).

  • Τις πιο πολλές ελεύθερες βολές τις σουτάρουν οι Ισπανοί (χμμμ), πάνω από 35 ανά ματς (ξανά χμμμ...). Αλλά πετάνε στο σίδερο μία στις τρεις. Μήπως, μήπως λέω, τους παίζουν λιγουλάκι, αχεμ, προσεκτικά οι διαιτητές (σχεδόν 30 φάουλ ανά ματς κερδίζουν);

  • Τα πιο πολλά σουτ στο τουρνουά τα κάναν... οι Βούλγαροι (προφανώς, στο γάμο του καραγκιόζη).

  • Οι Γερμανοί επιτρέπουν στον αντίπαλο τα λιγότερα σουτ και ρίχνουν το περισσότερο ξύλο (πάνω από 30 φάουλ ανά παιχνίδι), ενώ οι Γάλλοι υποχρεώνουν τους αντιπάλους τους στα χαμηλότερα ποσοστά ευστοχίας. Με άλλα λόγια, έχουμε μπροστά μας δύο αντιπάλους με τάση προς το καταστροφικό μπάσκετ.

Αυτά. Να πω τη μαύρη αλήθεια μου, τα βαρέθηκα κιόλας τα νούμερα, απαπά δεν το ξανακάνω.


.

10.9.09

Αυτό είναι...


...το δώρο του Σοφοκλή για τις 8/9 ελεύθερες βολές που πέτυχε χτες!
Καλοφάγωτο!


.

Δώδεκα στη ντουζίνα

Τελικά αυτό το ψυχοβγαλτικό σύστημα διεξαγωγής του τουρνουά, που για να πας από τους 16 στους 8 χρειάζεσαι έξι ολόκληρα ματς, έκανε πάλι τη δουλειά του και έσωσε μερικούς μερικούς από τα στραβοπατήματα και τις πεπονόφλουδες. Well done. Παρά τις διάφορες εκπλήξεις ή παρολίγον εκπλήξεις που μύριζαν δώθε-κείθε, στο τέλος όλος ο καλός ο κόσμος προχώρησε στη δεύτερη φάση των ομίλων και όλοι οι κακορίζικοι επιστρέφουν στα σπίτια τους, όπου τουλάχιστον δεν θα τους ζητήσει κανείς το λογαριασμό, μιας και έπεσαν λίγο-πολύ αξιοπρεπώς.

Έτσι, οι δεύτεροι όμιλοι (σα να λέμε, μεταξύ ορεκτικού και κυρίως πιάτου) διαμορφώνονται ως εξής:

Όμιλος Ε

Ελλάδα-Γαλλία από 4, Κροατία-Γερμανία από 3, Ρωσία-Ακατονόμαστοι από 2. Τα πράγματα μοιάζουν καθαρά και τακτοποιημένα, και μάλλον έτσι είναι. Οι μόνοι που κοψοχολιάστηκαν για να περάσουν είναι οι Γερμανοί, που έφτασαν στο παρά τσακ να την πατήσουν από τους Λετονούς, αλλά τους έσωσε ο Γιάγκλα με 5 πόντους στα τελευταία δευτερόλεπτα, κατεβάζοντας τη διαφορά στους 6. Απ' ό,τι βλέπω στα στατιστικά του αγώνα, μάλλον έτρεμαν τα χέρια των παικτών αμφοτέρων των ομάδων, αφού σπάσαν τα στεφάνια από τη γραμμή των ελευθέρων βολών: 17/29 οι Γερμανοί, 19/38 (!!) οι Λετονοί. Κακό της κεφαλής τους.

Γιάγκλα και ντάγκλα!


Αύριο γίνονται τα πρώτα ματς του ομίλου στο μαγευτικό Bydgoszcz (όποιος μου πει πώς διαβάζεται αυτός ο διάολος θα τού 'χω μεγάλη υποχρέωση), και η Εθνική μας παίζει με τους πελάτες της τους Γερμανούς, ενώ οι Γάλλοι με τους Ακατονόμαστους. Αν κερδίσουμε και εμείς και οι Γάλλοι, εξασφαλίζουμε αμφότεροι (νομίζω και μαθηματικά, αλλά βαριέμαι να κάνω τώρα όλους τους λογαριασμούς) την πρόκριση στα νοκ-άουτ και αφήνουμε τους άλλους να βγάλουν τα μάτια τους. Όπερ και θα γίνει, προβλέπω.

Όμιλος F

Εδώ στην τελευταία αγωνιστική ανακατεύτηκαν τα πράγματα, αφού οι Ισπανοί λύγισαν τους Σλοβένους έστω και στην παράταση, ενώ Σέρβοι και Λιθουανοί δεν έδωσαν τελικά δικαιώματα σε Βρετανούς και Βούλγαρους αντίστοιχα. Παρατηρώ ότι ο Σκαριόλο χτες έβγαλε τα 40 +5 λεπτά με μόλις 8 παίκτες, περίεργο μου φαίνεται αλλά κάτι παραπάνω θα ξέρει.

Ο όμιλος είναι πιο μπερδεμένος από τον δικό μας, αφού μόνο οι Τούρκοι ξεκινάνε με 4 βαθμούς. Ισπανοί, Σλοβένοι, Σέρβοι και Πολωνοί έχουν από 3, και τελευταίοι οι Λιθουανοί αγκομαχάνε με 2. Κι ένα σωρό ερωτηματικά: Θα σοβαρευτούν εντελώς οι Ισπανοί; Θα συνεχίσουν με την ίδια φούρια οι Σλοβένοι; Και οι Τούρκοι; Θα δείξουν χαρακτήρα στα δύσκολα; Πόσους λαγούς μπορεί να κρύβει στο καπέλο του ο Ίβκοβιτς; Πόσο μακριά μπορεί να πάει τους Πολωνούς το πλεονέκτημα της έδρας; Ποιος μπορεί να αποκλείσει τυχόν αναλαμπές των Λιθουανών; Πού πήγε η χαμένη παιδική μας αθωότητα; Κι άλλα παρόμοια.

Εδώ (δηλαδή εκεί, στο Λοτζ -αυτό τουλάχιστον είναι μονοσύλλαβο) τα πρώτα ματς γίνονται το Σάββατο και έχουν κομβική σημασία, κυρίως το Σλοβενία-Λιθουανία: αν τα ανήψια του Σαμπόνις χάσουν, μετά μάλλον θα το ρίξουν στον τουρισμό και στα πιερότζι. Αν κερδίσουν, βάζουν φωτιά στα τόπια. Προβλέπω μεγάλα ντέρμπι, προσπεράσματα στη βαθμολογία και αγωνία για τα εισιτήρια μέχρι το τελευταίο λεπτό του τελευταίου παιχνιδιού. Αλλά μπορεί και όχι (μουά-χα-χα).


.

Μια ωραία ατμόσφαιρα

Σε φιλικό αγώνα που έγινε χτες το βράδυ στο Πόζναν η Εθνική μας ομάδα επικράτησε της αντίστοιχης του Ισραήλ με σκορ 106-80. Στο ζέσταμα πριν από το παιχνίδι, οι δύο προπονητές συμφώνησαν να ξεχάσουν τα αμυντικά τους πλάνα στα αποδυτήρια και να παρατάξουν τις ομάδες με συστήματα εικονικής άμυνας, γνωστής και ως "αεράμυνα". Οι παίκτες από την πλευρά τους εφάρμοσαν κατά γράμμα τις οδηγίες, εκτός από τον Κουφό που μάλλον δεν άκουσε, με αποτέλεσμα να μοιράσει μερικές τάπες από κεκτημένη ταχύτητα.

Στην ωραία βραδιά οι Έλληνες διεθνείς κέρασαν τους αντιπάλους τους φρέσκο Καλαμπόκη ψημένο στα κάρβουνα, καφέ γλυκύ βραστό με διπλό Καϊμακόγλου και έναν Καλάθη με παραδοσιακά βουτήματα, ενώ οι Ισραηλινοί από τη μεριά τους συνεισέφεραν με τσάι και συμπάθεια, καθώς και με καραμέλες μέντας για δροσερή αναπνοή. Ο αρχηγός Αντώνης Φώτσης, εκτός που ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι έχει αρχίσει το τουρνουά και άρχισε κι αυτός να παίζει, χάρισε στον Ισραηλινό κόουτς Σβι Σερφ μια χρυσή οδοντογλυφίδα μέσα σε χειροποίητη δερμάτινη θήκη, ένα συμβολικό δωράκι για τις καλές υπηρεσίες που έχει προσφέρει στο μπάσκετ της χώρας μας. Επίσης του χάρισε και τέσσερα συλλεκτικά τρίποντα, νά 'χει να τον θυμάται.

Στο τέλος του παιχνιδιού οι παίκτες και των δύο ομάδων τραγούδησαν και χόρεψαν αγκαλιασμένοι την τσιγκολελέτα, ενώ οι προπονητές στην καθιερωμένη συνέντευξη τύπου ευχαρίστησαν αλλήλους για την αγαστή συνεργασία και υποσχέθηκαν να το επαναλάβουν με την πρώτη ευκαιρία, ίσως το 2011 στη Λιθουανία. Μετά το απαραίτητο φρεσκάρισμα, τα μέλη των δύο εθνικών αποστολών πήγαν όλοι μαζί σε γνωστό μπαράκι του Πόζναν για μπίρες ρεφενέ και ανέκδοτα από τα ευρωπαϊκά γήπεδα. Όλοι μαζί; Όχι ακριβώς: ο Γιανίβ Γκριν καθυστέρησε λιγάκι, αφού του έλαχε να μαρκάρει τον Σχορτσιανίτη κι έτσι χρειάστηκε να περάσει πρώτα από το τοπικό Ιατρικό Κέντρο να του περιποιηθούν τους μώλωπες. Η καλή παρέα τράβηξε ίσαμε τις 11.30 το βράδυ, τοπική ώρα, οπότε η κ. Κάθυ (μαμά Κώστα) Κουφού ξεσήκωσε τον Καζλάουσκας, να πάει να μαζέψει το βλαστάρι της και να το βάλει στο κρεβατάκι του (τρόπος του λέγειν "κρεβατάκι", με μήκος 2,30).

Σήμερα οι ήρωές μας (και η κυρία Κάθυ) ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους και ξεκουβαλάνε από το Πόζναν για να συνεχίσουν την τουρνέ τους σε άλλη εξωτική-πόλη-της-Πολωνίας-με-37-σύμφωνα-στο-όνομα-που-δεν-διαβάζεται-με-τίποτα. Οι φίλοι μας οι Ισραηλινοί, από την άλλη, αφού μοιράστηκαν με Βρετανούς και Βούλγαρους την τιμητική 16η θέση στο τουρνουά (ελλείψει 17ης), επιστρέφουν στην πατρίδα τους και εγκαταλείπουν την Ευρώπη. Στην οποία άλλωστε κανείς δεν έχει καταλάβει τι δουλειά έχουν in the first place.

Άντε και του χρόνου!


.

9.9.09

Άσμα ηρωικό και πένθιμο...

...για τον χαμένο σμολ-φόργουορντ της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Μπορεί να φταίει η γλυκιά φθινοπωρινή δροσούλα, που όσο νά 'ναι τις πρώτες απογευματινές ώρες σου φέρνει μια ελαφριά νύστα. Μπορεί να φταίγανε οι γίγαντες που μαγείρεψε η καλή μου σήμερα, και που ήταν λιγουλάκι παραβρασμένοι. Μπορεί να φταίει και η πάντοτε εκνευριστική φωνούλα του Χατζηγεωργίου από την τιβί. Ό,τι κι αν φταίει, το παιχνίδι της Κροατίας με την Ακατονόμαστη Γείτονα μου έφερε βαθιά, πολύ βαθιά χασμουρητά. Ευτυχώς που τέλειωσε δηλαδή, πριν προλάβει να με πάρει ο ύπνος.

Ποιος να το φανταζόταν ότι δύο ομάδες-παραφυάδες της άλλοτε μεγάλης των πλάβι σχολής θα μπορούσαν να παίξουν τόσο βαρετό μπάσκετ. Μα τόσο πολύ; Τόσο. Αφού κάποια στιγμή παράτησα το ματς και άρχισα να λύνω σουντόκου. Στο πρώτο ημίχρονο οι Κροάτες αμολάγαν αετό, και ο γερο-Στεφάνοφ τραβούσε κουπί για τους Σκοπιανούς, που πήγαν στα αποδυτήρια με +14. Στο τρίτο δεκάλεπτο οι Κροάτες ξεκίνησαν με ένα 12-0, αλλά κάπου εκεί ο Ούκιτς άρχισε τις παλαβομάρες και ο Ρέπεσα τον τράβηξε στον πάγκο, ρίχνοντας μέσα τον Πλάνινιτς.

Παρένθεση: κάποτε ο αείμνηστος Ντράζεν ο Μέγας σκούπιζε πάγκους στο NBA, και έφτυσε αίμα μέχρι να καθιερωθεί. Αυτουνού του Ούκιτς, τι του βρήκαν οι Αμερικάνοι ήθελα νά 'ξερα... Μάλλον έχουν πέσει τα στάνταρ.

Τέλος πάντων, ευτυχώς που ο Πλάνινιτς πρόσθεσε λίγο αλατοπίπερο στο ματς με τις εμπνεύσεις του και μας γλίτωσε κάπως από την υπνηλία. Οι Σκοπιανοί έμειναν από μπεντζίνα, οι Κροάτες ξεμπούκωσαν, έφκιασαν διαφορά και το παιχνίδι (ο θεός να το κάνει...) κύλησε μέχρι το τελικό 81-71 υπέρ της Κροατίας. Και εις άλλα με υγεία.

Χάιλάιτ του παιχνιδιού, ένα κόλπο που στήσανε οι Σκοπιανοί κάπου στα μισά του τρίτου δεκαλέπτου, με επαναφορά από πλάγια-παύλα-σέντρα μέσα στο ζωγραφιστό-παύλα- άλευ-ουπ-παύλα-κάρφωμα του Πέρο Άντιτς, σε μια στιγμή που οι Κροάτες μάλλον χάζευαν τα κωλαράκια των τσιρλίντερ. Άλλο αξιοσημείωτο, ουδέν, και όσοι είδαν το παιχνίδι μάλλον το έχουν ήδη ξεχάσει.

Στο μεταξύ στο Γκντάνσκ (ωραίο όνομα, εύηχο) οι Γαλλοί νικησάν και τους Ρωσούς και περνάνε στην επόμενη φάση με 4 βαθιμούς, επικεφαλής του Ε' ομίλου μαζί μας. Οι Ρώσοι περνάνε επίσης, έστω και στο goal-average -αν δεν κάνω λάθος στα κουκιά-, ενώ οι Λετονοί θέλουν νίκη επί των Γερμανών με διαφορά 9 πόντων ή μεγαλύτερη για να περάσουν εις βάρος τους. Σκασίλα μας, εδώ που τα λέμε...


.

Ανακεφαλαιώνοντας...

Τρίτη μέρα της διοργάνωσης σήμερα, και για να δούμε λίγο πού βρισκόμαστε:

Α' όμιλος

Ο δικός μας, και ο πιο ξεκαθαρισμένος. Ανεξαρτήτως του σημερινού αποτελέσματος, η Ελλάδα περνάει στην επόμενη φάση με 4 βαθμούς προίκα και το Ισραήλ πάει σπίτι του. Κροατία και Ομάδα-χωρίς-Όνομα-αλλά-με-άσπρο-σεντονάκι-της-ΕΡΤ περνάνε σίγουρα επίσης, ο νικητής του αποψινού μεταξύ τους ματς με 3 βαθμούς και ο χαμένος με 2.

Β' Όμιλος

Έχουν ήδη προκριθεί οι Γάλλοι, ενώ οι υπόλοιποι παραμένουν στον ντορό. Με την πλάτη στον τοίχο παίζουν οι Λετονοί, που θέλουν οπωσδήποτε νίκη επί των Γερμανών για να προκριθούν. Πιθανόν να χρειαστούν και διαφορά, αλλά τουλάχιστον θα το ξέρουν πριν το παιχνίδι, μια που οι Ρώσοι παίζουν πρώτοι. Οι νταβάριτσι και τα πάντσερ θέλουν νίκη για σιγουριά, αλλά κι αν χάσουν έχουν πιθανότητες στην τριπλή ισοβαθμία, όπου οι Ρώσοι έχουν ένα κάποιο προβάδισμα. Μπέρδεμα. Εμάς μας συμφέρει σε κάθε περίπτωση νίκη της Ρωσίας επί της Γαλλίας, όχι για λόγους κοινής ορθόδοξης πίστης, αλλα για να μην πάρει καμία ομάδα μαζί της 4 βαθμούς στον επόμενο όμιλο όπου θα είμαστε παρέα.

Γ' Όμιλος

Από τη Βαρσοβία θα πάνε σίγουρα στο Λοτζ οι Σλοβένοι, που φαίνονται αγριεμένοι. Αν οι Ισπανοί καταφέρουν να τους βάλουν κάτω, σιγουρεύουν κι αυτοί την πρόκρισή τους. Αν όχι, θα μείνουν στο γήπεδο να τρώνε τα νύχια τους και να δουν το Σερβία-Βρετανία, χωρίς να ξέρουν τι να ευχηθούν: με νίκη των Σέρβων περνάνε μαζί τους, έστω και με μόνο 2 βαθμούς. Με νίκη των Βρετανών βγαίνουν τα κομπιουτεράκια και μετράνε πόντους και διαφορές. Ντροπής πράματα. Προβλέπω πάντως οι συμπαθείς κατά τα άλλα Βρετανοί να επιστρέφουν στο νησί τους, όπως είναι και το λογικό και προβλεπόμενο.

Δ' Όμιλος

Και στο Βρότσλαβ τα πράγματα είναι αρκούντως ξεκάθαρα. Τουρκία και Πολωνία έχουν από δύο νίκες και κλεισμένα εισιτήρια για την επόμενη φάση. Παίζουν μεταξύ τους απόψε για το ονόρε και για τον έναν επιπλέον βαθμό στην αφετηρία του 6ου ομίλου. Η δε Λιθουανία θα παλέψει για την πρόκρισή της (ποιος να τό 'λεγε!) απέναντι στην τρομερή και φοβερή (...αποσιωπητικά. Πολλά) Βουλγαρία, σ' ένα ματς χωρίς αύριο κι όλα τα σχετικά κλισέ. Θέλουν νίκη και μόνο νίκη, λογικά θα την πετύχουν, αλλά και το χέρι μου στη φωτιά δεν το βάζω.

Ες αύριον.


.

Κάποιος να ξυπνήσει τους ταύρους!

Χτες το βράδυ γύρισα σπίτι κατά τις 10:30, κι έβαλα να δω το Ισπανία-Βρετανία, χωρίς πολλή όρεξη είναι η αλήθεια. Το έπιασα κάπου στο ημίχρονο, με το σκορ στο 44-35 -όχι και περίπατος, αλλά σιγά τώρα μην μασήσουν οι Ισπανοί με τους Εγγλέζους. Μετά όμως άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον το ματσάκι.

Μου φαίνεται ότι οι συμπέθεροι τό 'χουν πάρει λίγο στραβά το πράμα. Χτες βράδυ ήταν τόσο μπλαζέ, που έδιναν την εντύπωση ότι κάνουν φοβερή αγγαρεία που παίζουν στα προκριματικά: σαν να πιστεύουν ότι θα έπρεπε να πάνε απευθείας στα ημιτελικά και να περιμένουν τους υπόλοιπους. Δεν είναι έτσι όμως, και το προχτεσινό κάζο από τους Σέρβους δεν φαίνεται να τους έβαλε μυαλό.

Τραγελαφικά πράγματα έκαναν ψες οι Ίβηρες. Χαζά λάθη, άμυνα-περιβόλι (κατά διαστήματα...), ζώνη!!! (for crying out loud....) απέναντι σε μια ομάδα που, εντάξει, μην τρελαθούμε κιόλας, συμπαθής, φιλότιμη, αλλά μέχρι εκεί. Κι όμως, ο ισπανικός Μεγάλος Ύπνος επέτρεψε στην βρετανική παιδική χαρά να κάνει ένα σερί 14-0, και κατόπιν 19-3, που έφερε το σκορ από το 66-54 στο 69-73. Κάπου εκεί ξύπνησαν οι Σπανιόλοι, σφίξανε τα γάλατα στην άμυνα και μ' ένα δικό τους 11-0 αποκατέστησαν την τάξη, όμως είναι απαράδεκτο για μία ομάδα που πέρισυ τα έβαλε στα ίσα με τους Αμερικανούς να ιδρώνουν απέναντι στους ανυπόληπτους Βρετανούς. Κι αν δεν ήταν ο Γκασόλ, που έκανε πάρτυ στις ρακέτες παίζοντας ένα κεφάλι πάνω από τους ταλαίπωρους αντιπάλους του, μπορεί να βλέπαμε ΤΗΝ έκπληξη της δεκαετίας.

Το ωραίο στιγμιότυπο του αγώνα ήταν η τεχνική ποινή που εισέπραξε ο Ρέγιες για θέατρο, όταν πήγε να πάρει επιθετικό φάουλ πέφτοντας σαν κεραυνοβολημένος από μια σπρωξιά κάποιου από τους Βρετανούς ψηλούς. Το αστείο είναι ότι μάλλον ήταν φάουλ, αλλά φαίνεται ότι οι διαιτητές τους έχουν πάρει πια χαμπάρι τους Ισπανούς και τα καραγκιοζιλίκια που κάνουν με τις βουτιές αλά-Καραγκούνης, και είπαν να τους κόψουν τη φόρα. Μακάρι.

Κατά τα άλλα, απόρησα όταν είδα τον Σκαριόλο να παίρνει τάιμ-άουτ στα 13 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη, με +5 για την Ισπανία και κατοχή μπάλας. Ανφέαρ; Απόρησα διπλά όταν ο Ναβάρο στα 3 δευτερόλεπτα πέταξε έξω επίτηδες τη δεύτερη βολή, και όταν είδα μετά πώς σκύλιασαν αμφότεροι οι πάγκοι για το τρίποντο που πέτυχαν οι Βρετανοί στην εκπνοή -και ακυρώθηκε ως εκπρόθεσμο. Γιατί τόση φασαρία; Μετά πήγε το μυαλό μου: αν οι Ισπανοί χάσουν σήμερα από τη Σλοβενία, και οι Βρετανοί νικήσουν τους Σέρβους, προκύπτει τριπλή ισοβαθμία Σερβίας-Ισπανίας-Βρετανίας και η πρόκριση θα παιχτεί στο goal-average. Και οι συντελεστές αυτή τη στιγμή είναι +9 για τους Σέρβους, -1 για τους Ισπανούς και -8 για τους Άγγλους. Με δυο λόγια, αν οι συμπεθέροι χάσουν από τους Σλοβένους, που όσο να πεις γυαλίζει το μάτι τους, κινδυνεύουν να μείνουν έξω από την πρώτη φάση κιόλας και να κάνουν τους μπούκηδες να τραβάνε τα μαλλιά τους. Οπότε, εύλογη μεν η πρεμούρα των Σπανιόλων, όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά, από την άλλη όμως δεν είναι και κολακευτικό για την αργυρή Ολυμπιονίκη και πρωταθλήτρια κόσμου να μανουριάζει έτσι για τη διαφορά κόντρα στην (άκουσον-άκουσον) Μεγάλη Βρετανία, και όσο νά 'ναι δείχνει και μια κάποια έλλειψη εμπιστοσύνης, αν όχι στις ικανότητες, τουλάχιστον στο φρόνημα της ομάδας. Χμμμ.

Κατά τα λοιπά, η απουσία του δαίμονα που λέγεται Καλντερόν στερεί πολλά καντάρια μυαλό από τους Ισπανούς, η ευαίσθητη μέση του Γκαρμπαχόθα τον έστειλε πάλι στο συνεργείο και κάπου πήρε το μάτι μου χτες τον Ρούντυ Φερνάντεθ -μεγάλος παιχταράς ο άνθρωπος και τι να λέμε τώρα-, ξάπλα σε μια άκρη του πάγκου και με το πόδι ψηλά. Συμπέρασμα: Αν σοβαρευτεί η ισπανική αρμάδα εξακολουθεί να είναι μακράν το πρώτο και αδιαφιλονίκητο φαβορί, αλλά δεν θα είναι και περίπατος στο πάρκο το τουρνουά.


.

Ως εδώ, καλά...

Δεύτερη μέρα Ευρωμπάσκετ, δεύτερη νίκη για την Εθνική μας έστω και με λίγο καρδιοχτύπι.

Στο πρώτο ημίχρονο η ομάδα πραγματικά πετούσε. Δεν νομίζω να έχουμε τελειώσει πολλές φορές το εικοσάλεπτο με 52 πόντους στο σακούλι και με 19/25 σουτ εντός παιδιάς. Στο τρίτο δεκάλεπτο οι Κροάτες επανήλθαν, αλλά η Εθνική μας με μικρά ξεσπάσματα και καλούτσικη διαχείριση κατάφερε να διατηρήσει τη διαφορά στα επίπεδα των 15 πόντων πάνω-κάτω. Λίγο πήγαμε να τα χαλάσουμε στο τέλος με κάτι παιδιαριώδη λάθη (σε κάποια φάση ο Ζήσης ανενόχλητος έκανε διπλή τρίπλα, την οποία οι διαιτητές δεν καταλόγισαν -μάλλον δεν πίστευαν στα μάτια τους-, και καπάκι ο Μπουρούσης, εξίσου ανενόχλητος, έκανε βήματα. Αυτά τα καταλόγισαν). Ωστόσο οι Κροάτες δεν πλησίασαν ποτέ περισσότερο από τους 6 πόντους -και εκεί ανέλαβε να καθαρίσει ο Σπανούλης. Δύο εύστοχες βολές και μετά ένα τρίποντο-μαχαιριά, στο τελευταίο δευτερόλεπτο της επίθεσης -και καληνύχτα σας.

Τα καλά νέα: παρά τη ανομοιογένειά της, η ομάδα δείχνει να ξέρει πώς πρέπει να παίξει στο γήπεδο. Ο Καζλάουσκας, που δεν είναι βέβαια κανένας τυχαίος, έχει κρατήσει αρκετά στοιχεία του παιχνιδιού του Γιαννάκη, και έχει προσαρμόσει ανάλογα τα υπόλοιπα: Ακόμα υπάρχει η σκυλίσια άμυνα, που ώρες ώρες στραγγαλίζει τον αντίπαλο, ακόμα παίζουμε κατά διαστήματα το (αρχαίο, πλην αποτελεσματικό) figure-8 στην επίθεση, ακόμα ψάχνουμε τα πικ-εν-ρολ. Οι βασικές διαφορές είναι ότι η ομάδα προσπαθεί να τρέξει περισσότερο και ανοίγει την άμυνά της λιγότερο: είναι δύσκολο φέτος να πρεσάρουμε σε όλο το γήπεδο, μόνο με τέσσερα διαθέσιμα γκαρντ και χωρίς τα πλοκάμια του Διαμαντίδη. Απ' όσα έχουμε δει μέχρι τώρα, η Εθνική μας θυμίζει αρκετά την ομάδα που πέρισυ έκανε περίπατο στο Προολυμπιακό τουρνουά. Μα, θα πει κανείς, δεν είχαμε δα και τους πιο δύσκολους αντιπάλους. Σύμφωνοι, αλλά αυτό ισχύει και για τους Λιθουανούς, που μετράνε δύο ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια, και για τους Ισπανούς που χτες ιδροκόπησαν για να νικήσουν τα Εγγλεζάκια.

Τα κακά νέα τώρα:

  • Ο Φώτσης. Ο καινούργιος αρχηγός μέχρι στιγμής περνάει απαρατήρητος: Μόνο 5 πόντους σε δύο ματς, μόνο εφτά σουτ, κανένα τρίποντο, καμία τάπα. Αναγκάζει τον αφηνιασμένο τον Μπουρούση (είναι απίστευτο πόσο έχει εξελιχθεί αυτό το παλικάρι μέσα σε πέντε χρόνια) να κάνει διπλή δουλειά. Όμως ο Αντώνης το έχει συνήθειο να ξεκινάει τα τουρνουά στο ρελαντί και να βελτιώνεται στην πορεία: ας ελπίσουμε και φέτος να ακολουθήσει την ίδια παράδοση, γιατί θα τον χρειαστούμε στη συνέχεια.
  • Η αστοχία στις βολές, ειδικά του Σχορτσιανίτη: 17/29 είχαμε χτες, 2/8 ο μπουλντόζας Σοφοκλής. Αν βάζαμε τις μισές από τις χαμένες, θα είχαμε καθαρίσει το παιχνίδι χωρίς σκοτούρες. Εν τω μεταξύ, ο επιλεγόμενος baby Shaq πετάει στα σκουπίδια τη μισή δουλειά που κάνει μέσα στο γήπεδο: είναι μεγάλος μπελάς για τους αντίπαλους ψηλούς, πολύ κουραστικός παίκτης -είναι να τους λυπάσαι τους κακομοίρηδες που προσπαθούν να σπρώξουν το βουνό έξω από τη ρακέτα τους-, και όταν κάνει την τελική προσπάθεια κερδίζει εύκολα τα φάουλ. Μετά όμως πετάει τις βολές στο σίδερο, και μας μένει η μισή χαρά, αφού ναι μεν οι ψηλοί του αντιπάλου φορτώνονται, οι επιθέσεις όμως πάνε στράφι. Και δυστυχώς δεν φαίνεται να το βελτιώνει το πράγμα...
  • Ο Σπανούλης. Να μην παρεξηγηθώ, το παλικάρι έχει ούμπαλα και πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι δεν κωλώνει στα δύσκολα. Έχει όμως κι ένα κακό: την παιδεύει πολύ την μπάλα, καθώς ψάχνει συνέχεια το ένας-εναντίον-ενός κι όταν δεν του βγει, συνήθως καταλήγουμε σε βεβιασμένες επιθέσεις και σε σουτ από τα Γκράβαρα. Επίσης είναι και κομματάκι επιπόλαιος -10 λάθη σε δύο ματς δεν είναι και λίγα. Το χειρότερο όμως είναι ότι, όταν η μπάλα βαραίνει, όλοι ψάχνουν αυτόν. Κι αυτό κάνει την ομάδα διπλά προβλέψιμη στα δύσκολα. Χτες μας έκατσε, αλλά σε επόμενα παιχνίδια όλο και θα μας τύχει κανένα που να πηγαίνει στον πόντο, κι εκεί θα πρέπει να προσπαθήσουν κι άλλοι να βγάλουν κάστανα απ' τη φωτιά.

Να μην γινόμαστε γκρινιάρηδες πάντως, μέχρις ώρας μια χαρά τα πάει η ομαδούλα μας, καμαρωτή καμαρωτή περνάει στον επόμενο γύρο και με τέσσερις βαθμούς στο σακούλι. Και προσωπικά τη βλέπω να έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης -όπερ έδει δείξαι.


.