BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS »

15.9.09

Μας πάτησε η αρκούδα

Εντάξει, είναι γνωστό ότι η ήττα φέρνει γκρίνια, αλλά τόση γκρίνια πια;

Διαβάζω στη χτεσινή Ελευθεροτυπία τον Συρίγο και τον Παπαδογιάννη και απορώ. Γράφει ας πούμε ο Συρίγος ότι η Εθνική μας τα έκανε μούσκεμα απέναντι στα "απομεινάρια της Ρωσίας" και διερωτώμαι ο αφελής: ένας ξένος δημοσιογράφος θα είχε άδικο αν χαρακτήριζε τη φετινή μας ομάδα ως "τα απομεινάρια της Ελλάδας"; Μήπως να βάλουμε κάτω τα ρόστερ των δύο ομάδων πέρσι και πρόπερσι, να δούμε πόσοι και ποιοι λείπουν του καθενός;

Πέρα απ' αυτό, όμως, ας παραδεχτούμε ότι το παιχνίδι με την Ρωσία ήταν ένα κακό παιχνίδι για την Εθνική μας. Δεν είπε κανείς το αντίθετο. Αλλά για να το σκεφτούμε λίγο, για να δούμε δηλαδή γιατί αυτή η εμφάνιση ήταν τόσο κακή, και πόσο κακή ήταν στην πραγματικότητα.

Ποια ήταν τα προβλήματα της Εθνικής προχτές; Πρώτον, η αδυναμία στα αμυντικά ριμπάουντ, κυρίως στο πρώτο ημίχρονο. Πράγματι, οι παίχτες μας έδειχναν να έχουν ξεχάσει τι είναι το μπλοκ-άουτ, με αποτέλεσμα οι Ρώσοι να ανανεώνουν τις επιθέσεις τους με χαρακτηριστική ευκολία. Δεύτερον, η αφλογιστία απέναντι στην άμυνα ζώνης των Ρώσων. Και τρίτον, οι χαμένες ελεύθερες βολές (11 στο σύνολο).

Αν κοιτάξουμε όμως λίγο πιο προσεκτικά το ματς, θα δούμε ότι η Εθνική μας δεν έπαιξε κακή άμυνα ούτε καν στο πρώτο ημίχρονο. Σε γενικές γραμμές δεν έδωσε εύκολα σουτ στους Ρώσους, και συχνά τους ανάγκασε να κάνουν τις προσπάθειές τους στο τέλος των 24'' και με όχι ιδιαίτερα καλές προϋποθέσεις. Το πρόβλημα ήταν στα ριμπάουντ: όταν επιτρέπεις στους Ρώσους να κάνουν και δεύτερη (και τρίτη, και τέταρτη μερικές φορές) προσπάθεια, ε, Ρώσοι είναι, κάποια στιγμή θα στο βάλουν. Σε κάθε περίπτωση, το ότι έχουμε ένα θέμα με τα ριμπάουντ ήταν γνωστό εκ των προτέρων.

Εξίσου γνωστό και χρόνιο είναι το πρόβλημα απέναντι στις άμυνες ζώνης. Η ομάδα μας έχει πολλούς παίκτες με αξιοπρεπές έως καλό μακρινό σουτ, αλλά δεν έχει και δεν είχε ποτέ τα τελευταία χρόνια έναν σουτέρ-δολοφόνο, από αυτούς που μπορούν να ξεχαρβαλώσουν μια ζώνη μέσα σε τρεις επιθέσεις. Τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα. Προχτές δεν παίξαμε και τόσο άσχημα απέναντι στη ζώνη πάντως: και η μπάλα ακούμπησε στη ρακέτα, και η κυκλοφορία στην περιφέρεια ήταν αρκετά καλή, και σουτ βγήκαν με καλές προϋποθέσεις. Αλλά δεν μπήκαν -κι αυτό μέσα στο παιχνίδι είναι. Ας πούμε, στο τελευταίο δεκάλεπτο δύο φορές βγήκε ο Ζήσης αμαρκάριστος στο τρίποντο, κι έστειλε και τα δύο σουτ στα σίδερα. Να τον κρεμάσουμε; Όσο για τις βολές, να μην τα ξαναλέμε.

Θέλω να πω ότι η ήττα της Εθνικής προέκυψε από προβλήματα της ομάδας που ήταν γνωστά και ήταν φυσιολογικό κάποια στιγμή να εκδηλωθούν σε βαρύτερη μορφή. Αλλά, πριν ρίξουμε το ανάθεμα, ας δούμε λίγο και τα θετικά: όπως την άμυνα του τρίτου δεκαλέπτου, που μόλις έλυσε το θέμα του ριμπάουντ άφησε τους Ρώσους στο μηδέν για επτά ολόκληρα λεπτά. Όπως τα 16 επιθετικά ριμπάουντ, και τα 42 σύνολο, ίσα με τους Ρώσους, παρά το χάλι του πρώτου ημιχρόνου. Όπως κυρίως το γεγονός ότι η ομάδα κατάφερε, σε ένα κλειστό παιχνίδι των 65 πόντων και χωρίς να μπορέσει να τρέξει, κατάφερε λέω να γυρίσει δύο φορές από το -10 και να παίξει τη νίκη στο τελευταίο σουτ. Ε, νομίζω ότι αυτό τουλάχιστον δείχνει χαρακτήρα και όχι έλλειψη προσωπικότητας, που λέει ο Παπαδογιάννης.

Σε τελική ανάλυση, δεν γίναμε ξαφνικά η ανίκητη υπερομάδα, ούτε και ήμασταν ποτέ τέτοια. Ούτε και υπάρχει τέτοια στο φετινό Ευρωμπάσκετ. Αλλά θα υπενθυμίσω ότι πρόπερσι, στην Ισπανία, η Εθνική μας ακόμα κι όταν κέρδιζε έπαιζε εκνευριστικό, κακό μπάσκετ, που σιχαινόσουν να το βλέπεις. Φέτος, ακόμα κι όταν χάνει, παίζει τουλάχιστον αξιοπρεπώς. Τι προτιμάμε;


.